Kijk eens hier…

Goed he?

Winter (in Raumati)

Kia Ora!

Ik heb al een tijd niets meer laten horen. Is ook niet zo vreemd; er gebeurd niet zo heel veel hier. Eigenlijk gaat het allemaal erg goed.

Nou, dan zal ik maar eens wat foto’s delen. Het is winter hier, en vandaag, Zondag 10 Augustus, is ‘a stunner’. Thor moest op school zijn, en nadat hij naar school gereden was ben ik in Raumati Park plaatjes gaan schieten.

Zulk weer was het dus. Zon, wind en fris.

 

 

 

 

En zo spendeer je dan je Zondag. Met fish’n chips, met de family en met de vogels.

 

 

 

 

Da’s genieten, zo’n zonnetje! En vrijwel iedereen is het erover eens: laat de Zomer maar weer komen.

 

 

 

Raumati wil al jaren een station. Ja, ze hebben er wel een, maar…

Zo klein.

 

 

All aboard!

 

 

 

 

Op weg. Waar naartoe? De eindbestemming, dat is zeker.

 

 

 

Met de bowls green op de achtergrond.

 

 

 

 

Life’s good!

 

Edit: met de derde foto van boven ben ik in de krant gekomen. Ik heb hem ingezonden en het is gepubliceerd. De prijs? Een vrijkaartje voor een lokaal nature reserve, Nga Manu. Toch leuk!

Twee de hands

Kia Ora!

Waarschuwing: deze blog bevat een aantal generalisaties.

Kiwis gooien niets weg. Wat je doet is als je een jaar iets niet hebt gebruikt, dan verkoop je het via TradeMe, een soort Marktplaats. Werkt dat niet, dan organiseer je een garage sale. Dan open je de garage voor een aantal uren op de Zaterdag en zie je wat je kan verkopen. Werkt dat niet dan breng je de spullen naar een van de vele tweede hands winkels die zo wat geld verdienen (voor bijvoorbeeld een hospitium). En als je dat niet gedaan hebt, maar iets toch weggooit, dan is de kans groot dat de bruikbare dingen toch verkocht gaan worden in de winkel die naast het afvalscheidingsstation (de landfill) staat.

Heeft het tweedehands kopen in NL nog een beetje schimmige reputatie en weet je zeker dat je aannames kan doen over het inkomen van een bezoeker, nou dat gaat hier dus helemaal niet op. Iedereen koopt tweedehands, en, in de regel, wordt niemand daar op beoordeelt. En geloof me, we integreren goed.

We maken veel dingen zelf. Gewoon, omdat het kan en omdat voor een aantal dingen geldt dat het gewoonweg lekkerder is om zelf te maken. Bijvoorbeeld mayonaise. Maar ja, da’s best wel lastig te maken met een handmixer. Omdat het zo nauw luistert met olie druppelen kom je net een hand tekort. Geen nood, ik wilde toch altijd al een staande mixer. Zo eentje met een draaiende kom, of een draaiende garde. Prachtig excuus, toch, dat zelf maken?

En ik zag een hele mooie. Een rode Kenwood. Precies zoals ik hem hebben wilde, maar wel duur. Dan maar even op TradeMe neuzen. Ja, daar stond ie ook te koop, maar nog steeds niet voor het bedrag dat ik eraan wilde spenderen.

In Waikanea waren we in een tweedehands winkel aan het neuzen, en daar zag ik de staande mixer die ik moest hebben. Nee, niet de Kenwood, maar een Sunbeam. Mooi ding joh! Styling is van eind jaren zestig, begin zeventig. De achterkant van het apparaat is de traploze snelheidsregelaar. Kijk, dit is een foto van hem.

 

Ik heb hem al de Thunderbird 8 gedoopt (het blijkt dat er heuse fanclubs van dit apparaat zijn).

Hij doet het goed! Ik vroeg me af waarom ik me zo blij voelde als hij aan het werk is. Nou, hij ruikt exact hetzelfde als onze oude mixer die gebruikt werd om af en toe slagroom te kloppen, jaren geleden. Ja, en dan mochten we aflikken. Tuurlijk word ik dan blij.

Het volgende op de lijst van hebbedingen was een gehaktmolen (schapevlees en lamsvlees genoeg, maar niet in gehaktvorm, vandaar. Bovendien is een van de dingen die we op de maak-het-zelf lijst gaan zettten worst maken). Dus ik kijk op TradeMe, en er werd er eentje aangeboden, die op een Sunbeam mixer zou passen. En te oordelen naar styling kon het wel eens een tijdgenoot zijn van mijn Thunderbird 8. Dus gekocht, en wat blijkt? Het past, en dat werkt goed.

De meest recente aanschaf via TradeMe is een Auto Sprouter. Ik weet niet hoe je dat in het NL kan vertalen, maar het is een apparaat waarin je, onder andere, je eigen taugeh kweekt. Werkt goed!

Mijmerend over hoe ver we nu al gekomen zijn kwamen we tot een lijst van dingen-die-we-nu-al-niet-meer-kunnen-missen. De Plunger voor de koffie. Ik geloof dat die in NL een bistro koffiezetapparaat wordt genoemd. Laag in onderhoud en de koffie verslaat elk apparaat in kwaliteit. De Shredder, een apparaat in je gootsteen die etensresten vermaalt (en die we niet in de compost bin kunnen gooien). De Slowcooker. Maakt stoofpotten zonder dat je daar echt omkijken naar hebt. Je stopt de ingredienten erin, zet hem aan en vijf uur later is je maaltijd gereed.

Life’s good!

We beven (we leven)

Kia Ora!

Ik weet niet of jullie het meegekregen hebben, maar afgelopen Zondag is Nieuw Zeeland getroffen door een fikse aardbeving. Vlakbij Wellington, en zwaarder dan de klapper die Christchurch heeft getroffen.

Het begon afgelopen Vrijdag. In de ochtend sloeg een redelijk heftige beving toe. Ik werk op de 13^de verdieping, dus we waren behoorlijk aan het heen-en-weren. En vanaf toen was het aan het rommelen in één van de hotspots. Wat bij jullie gepresenteerd wordt als één aardbeving is in feite een aaneenschakeling van heel veel bevingen, met een zware uitschieter op Zondag.

Zondagochtend rond half tien was er een zware beving. Voor ons betekent dat we de groend voelen trillen en schudden, en je hoort he tgeluid alsof er een vrachtwagen vlak langs je huis rijdt. Planten zie je trillen en we hoorden een licht geratel van kopjes en dergelijke. So far, so good.

Zondagmiddag even na vijf uur was het raak. Alles stond te trillen, de lampen waren aan het zwaaien, een plant lazerde om en het huis stortte in. Nou ja, een Lego huis dan. En dat was zo’n beetje onze schade.

Wanneer er een aardbeving met zwaarte Severe is, dan gaan de spoorwegen dicht. Men moet dan eerst de rails inspecteren voordat de lijnen weer vrijgegeven worden (een paar weken geleden was het ook al raak. We werden getroffen door een extreem zware storm, en die had ook al schade aan het spoor aangericht). In de loop van de avond was al duidelijk dat er Maandag geen treinen zouden rijden. Dus dat is dan een dag thuiswerken.

Wellington is heftiger getroffen, een Seddon, een dorp in de kop van het Zuider Eiland. Gelukkig zijn er geen doden of gewonden, maar er is wel schade. Een stuk haven is in de zee gevallen, in kantoren zijn plafonds naar beneden gekomen, hier en daar zijn funderingen gescheurd, ramen zijn uit gebouwen gevallen en een aantal waterleidingen zijn gesprongen. Geen ingestorte gebouwen, en de stroom was op een aantal plaatsen uitgevallen (wij hadden geen straatverlichting Zondagavond. Ik denk als voorzorg omdat op andere plaatsen in het netwerk er uitval was).

Op Maandag kreeg ik bericht uit Wellington. Het ziet er naar uit dat ons kantoor vrijgegeven is om te betreden, maar er moeten toch nog wat controles uitgevoerd worden. Ik hoor meer op het einde van de dag. De laatste grote aardbeving in Wellington was in 1855, en we wachten op The Big One. Dat is er één die vergelijkbaar is met die beving; statistisch gezien moet doe nog gaan vallen. Of dit The Big One was? Dat weten we niet.

Meer over de bevingen: http://www.stuff.co.nz/dominion-post/news/8946467/Deserted-Wellington-CBD-streets-after-quake

Ik heb zojuist even op http://www.geonet.org.nz/quakes/felt gekeken en de laatse 12 uren zijn er al weer meer dan 250 voelbare aardbevingen geregistreerd. Op een persoonlijke noot: ik heb niet zo’n moeite met de bevingen. Tuurlijk, ik heb makkelijk praten. Geen ongevallen tot nu toe, en geen zware schades. Maar waar ik in Nederland best wel tegen aan liep was de Maakbaarheidsmentaliteit. Het idee dat alles Maakbaar en Voorspelbaar is. We worden ouder? Nou, dan verbouwen we gewoon ons lijf en gezicht. Klimaatverandering? Nou, dat moet wel door mensen worden veroorzaakt. Dit natuurgeweld toont ons maar dat niet alles maakbaar is. En dat is een heerlijk ontnuchterende gewaarwording.

Life’s good!

Uitgepraat

Lieve mensen,

Graag wil ik met jullie delen wat wij hier zoal meemaken…

maar…

Ik ben een beetje uitgeschreven. Hebben jullie nog suggesties, dingen waar jullie meer over willen weten? Laat maar horen.

Life’s good!

Taal

Kia Ora!

Taal is cultuur. Wanneer bijvoorbeeld een cultuur bijna niet meer aan verandering onderhevig is, dan zie je dat de taal niet meer verandert. En ik ben ervan overtuigd dat de enige manier om een taal echt goed te leren is om gewoon deel uit te maken van een cultuur. Zo van: dan moet je wel.

Ons taalgebruik verandert. Binnenshuis spreken we nog steeds NL. Maar vooral bij de kinderen is het te merken dat het NL ze eigenlijk steeds slechter afgaat, en dan met name de grammatica. Dat levert nog wel eens grappige versprekingen op. En laatst gebruikte Gwyn een vreselijk archaïsch woord. Helaas ben ik vergeten welk woord, maar ik begreep wel waarom ze dat woord gebruikte: ze had gewoon een Engels woord letterlijk in het NL vertaald.

Zoals ik al eerder zei: buitenshuis spreken we Engels. Of er nu iemand in de buurt is of niet, en eigenlijk doen we dat al vanaf dag één hier. Dat voelde de eerste twee dagen nog wel onwennig, maar nu is het omgekeerde raar.

In de trein zit vaak een jong Chinees echtpaar. Te oordelen aan kleding en accesoires zijn ze goed ingeburgerd. Soms zit er vlak in hun buurt een Chinese vrouw. En ze spreken altijd Chinees. En weet je wat: het stoort me echt vreselijk. Natuurlijk, Engels gaat ons redelijk gemakkelijk af. Toch doen wij moeite om Engels te spreken, altijd. Nooit verwacht dat ik zo tegen dit onderwerp aan zou kijken.

Mijn gaat het Engels steeds beter af. Het eerste jaar had ik nog wel eens problemen met het volgen van een conversatie als we met meerdere Engelssprekenden bij elkaar waren. Maar eigenlijk gaat dat ook steeds beter. Logisch, de context van opmerkingen wordt steeds duidelijker, waardoor het invullen van wat gezegd wordt steeds eenvoudiger wordt, en je daardoor de tijd hebt om te anticiperen wanneer er toch iets anders gezegd wordt als jij dacht. En dan loop ik op een werkdag door Wellington, dan denk ik soms: ‘Wat hoor ik nou voor raar gebrabbel?’. Nou, dat blijkt dan NL te zijn.

Toen we arriveerden hier hadden we gedacht dat Thor met meest moeite zou hebben met het spreken van Engels. Guess what: hij was uitgekozen in zijn klas om mee te doen aan een spreekbeurt wedstrijd! Wij weer trots.

Ah, we’ll manage. Life’s Good!

It’s a jungle out there!

Kia Ora!

It’s a tough world out there! We moeten constant wedijveren met allerlei obscure elementen en subversieve karakters willen we overleven.

Neem nu vorig jaar. De appelboom hing tjokvol appelmoezen-wannabe’s. En op een ochtend waren ze allemaal verdwenen. Allemaal; geen restje meer over, louter stengeltjes. Later leerde ik dat de boom waarschijnlijk is geripped door een squadron van Rosella’s. Deze kleurrijke parkietachtigen werken samen en zijn inderdaad in staat om een boom in korte tijd geheel en zorgvuldig van appels te ontdoen. Dus gaan we een vogelnet gebruiken. Die gaan we zeker gebruiken om de druiven te behouden.

Dan de aardbeien. Ik ben er gek op. Ik check wanneer ze bijna rijp zijn. Dan roep ik luid uit: ‘Hmmm, ze zijn nog net niet rijp. Ik laat ze vandaag en morgen nog rijpen.’ En dan pluk ik ze de dag erna; de vogels hebben het begrepen (hun Nederlands is blijkbaar vrij goed) en denken echt dat ik wacht tot overmorgen. Tot dat soort maatregelen moet ik mijn toevlucht nemen.

Helaas, een ander dier heeft het nog niet begrepen; deze zaterdag had een beestje van twee perfecte aardbeien een aantal happen genomen…

Waarschijnlijk heeft een possum dit op z’n (schamele) geweten. De possum is een nachtdier die erg goed gedijt hier in Nieuw Zeeland. Hij wordt dan ook beschouwd als een ‘pest’; een dier dat je zonder meer af mag schieten (ik geloof zelfs dat je hier een premie voor kan krijgen (oh, over pests gesproken. Katten zijn, strikt genomen, ook pests. Laatst las ik over een familie die van Auckland naar het zuidereiland waren verhuisd. Zeg maar: van Amsterdam naar de Achterhoek. Op een dag waren ze hun kat kwijt. Die was dood geschoten door de buurman; het beestje kwam op zijn terrein.  De familie was ‘not amused’, maar de boer stond volledig in zijn recht. Toen de eerste katten hier aankwamen (mee op de boten) waanden deze zich in een paradijs! Overal lunches, en ze vlogen niet eens weg)).

Vorig jaar zag ik een possum in de electriciteitspaal voor ons huis. Schattig om te zien (pluizig en grote ogen), en het geluid dat-ie maakte klonk als een huilend kind. Rond diezelfde tijd hebben zowel Han als ik en jong possum aangetroffen in een van de compost bins. En pas scharrelde er ‘iets’ laat in de avond door de tuin, en dat ‘iets’ zoefde even later met grote snelheid over een van de electriciteitsdraden.

Het zijn echt hele taaie rakkers. Een paar maanden geleden was er eentje gefotografeerd, drijvend op een stuk hout, zo’n vijf kilometer uit de kust. Dat gaf dan weer voeding aan de theorien over hoe bepaalde pests op Kapiti Isle terecht zijn gekomen. Kapiti Isle is onlangs voor vele dollars pestfree gemaakt, dus door dit incident sloeg sommige mensen de schrik in het hart.

It’s a jungle out there!

Life’s good!

Een heel spek takel

Kia Ora!

Op 200 meter hiervandaan begint het strand. En dan ligt er een paar kilometer verderop Kapiti Isle. Thor is met een schooluitje al op Kapiti Isle geweest, en op de terugweg moesten ze stoppen met de boot. Om een aantal walvissen door te laten.

Die geven graag geboorte in dit stukje zee. Het is relatief ondiep, dus warm. En rustig. We hadden er alleen nog geen gezien.

Dat veranderde vandaag. Want er is er één aangespoeld. Overleden, volgens de kenners in zee en daarna aangespoeld. Dat was vanochtend. Han en Thor zijn wezen kijken. Toen ik terug kwam van mijn werk ik ook. Maar toen was het al afgezet met een grotere omheining.

Ze waren namelijk de kaak van de walvis aan het zagen, onder begeleidend Maori gezang. De lokale stam (Iwi) mag die hebben. Eerder in de middag was er al een andere ceremonie geweest: een treurzang en het beestje was een naam gegeven. En vanavond wordt hij weggehaald en begraven in heilige grond.

Ik had liever mijn eerste encounter met een levend exemplaar gehad. Maar ik moet zeggen: dit was ook indrukwekkend.

Zo ziet 15 meter vis van 40 ton eruit:

 

 

 

 

En dan de prijsvraag. Volg deze link: http://www.nzherald.co.nz/nz/news/article.cfm?c_id=1&objectid=10859475. Herken je iemand? Zo ja, wie en waar?

Jaap

Gezinsuitbr ei ding!

Kia Ora!

We hebben gezinsuitbreiding! De Tokkies zijn bij ons ingetrokken: Loki Tokkie, Tyson Tokkie en Drums Tokkie. Drie zussen. Of althans: wij denken dat het zussen zijn.

Afgelopen woensdag hebben wij ze in Levin opgehaald van een kippenfarm met liefst 26.000 scharrelkippen. De Tokkies zijn, what’s-in-a-name, kippen. Chooks, zo noemen Kiwi’s ze.

Onze kippen moesten van een andere locatie komen, dus moesten wij even wachten naast een veld vol met scharrelkippen. Ik liep naar het hek en daar kwamen ze allemaal op me af (mijn Chick Magnet werkt nog). Geweldig, een lichtbruine kakelende zee van ruggetjes, vleugeltjes en wiebelende kopjes. Toen wij weggingen van de farm hadden ze nog maar 25.997 kipjes.

Rond kwart over twaalf zaten de drie in hun nieuwe verblijf. Alles werd (en wordt) door de dames van commentaar voorzien. Collectief zijn ze stil als ze iets nieuws zien. En daarna wordt het onderling breed uitgetokt. En om kwart over twee hadden we ons eerste verse ei!
Donderdag al de tweede en de derde. Ze doen het! We hadden echt niet verwacht dat ze zo snel al zouden leggen.

OK, we zullen nog niet helemaal zelf voorzienend zijn op het ei gebied; ik denk dat onze consumptie hoger is dan de productie. Maarallicht zullen we minder een beroep hoeven doen op de legbatter ei en.
En inderdaad: eieren pocheren gaat ei genlijk alleen maar goed met kakelverse eieren.QED.

Oh, voor de kenners: het zijn Hyline Brown chickens. Foto’s volgen spoedig

Life’s good!

Sterren

Kia Ora!

 

Ruimteschip Aarde gaat ieder jaar door de restanten van een komeet. Omdat bij jullie de meteorieten dan vanuit het sterrenbeeld Perseus lijken te komen heet dat de Perseïdenzwerm.

Officieel zie je rond deze tijd nog zo’n één vallende ster per uur. Gelukkig heeft Statistiek geen geheugen en had ik gewoon mazzel: in tien minuten tijd zag ik drie vallende sterren (I like shooting stars: let’s start with Paris Hilton).

Het onderwerp van vandaag is dan ook licht en lucht. Iedereen die hier voor het eerst komt valt het op: de lucht is zo helder en schoon hier, dat is nog steeds onvoorstelbaar! De contouren van bomen en heuvels tegen de avond- en ochtend schemering is zo scherp. Dat blijft verbazen.

Je ziet dat ook terug in de kunst van lokale schilders. Voor bijvoorbeeld landschappen worden heel heldere kleuren gebruikt. Eerst vonden we dat nogal kunstmatig; een beetje kitsch. Maar nu we hier een tijdje wonen snappen we het. En het klopt. Kleuren en contouren zijn fel, en soms hard.

 

Maar dan de sterrenhemel. Oh, dat is zo mooi bij zo’n heldere en schone lucht. Maar ook vreemd, en ‘alienating’. Ik  moet nog steeds wennen aan de nieuwe constellaties.

 

Life’s good!